Mustafa Kemal Atatürk... Loş bir oda... İki koltuk, bir sehpa,bir avuç leblebi, iki kadeh, radyoda hafiften Ege tınıları... Başkumandan ile değil, bir abi, bir üstad, bir hayat adamı dünya insanı ile sohbet... Sen anlat, ben gözlerimi gözlerinden kaçırmadan seni dinleyeyeyim. Bana insanı anlat, bana zerafeti, aşkı, yalnızlığı anlat, bana çakmak çakmak gözlerin ardındakilerin kapısını aç. Kah gülelim, kah hüzünlenelim, kalkıp birkaç figür zeybek oynayalım, sirtaki yapalım, sonra uzaklara dalıp sessizliği paylaşalım. Bu sabah en çok istediğim şey bu oda. Etle kemikle yaşayamayacağım ama fotoğraflarda kayboldukça, okudukça, anıları kovaladıkça hissedeceğim... Ölümsüzlük böyle bir şey. Taşla, duvarla, zorlama izlerle değil, varoluşuyla, beyefendiliğiyle, vizyonuyla, yaşam kültürüyle, gustolarıyla, zamandan ve mekandan bağımsız dünyaüstü duruşuyla...
Aret Vartanyan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder