İşte artık yeryüzünde yapayalnızım;ne kardeşim ne yakınım ne arkadaşım ne de ahbabım var; tek başınayım.İnsanların en girişkeni,en cana yakını insanlar arasında sözbirliği ile çıkarıldı.Duyarlı ruhum için en acımasız zulmün ne olabileceğini,kinlerini en ince noktalarına kadar zorlayarak araştırdılar ve beni onlara bağlayan tüm bağları zorla koparttılar.İnsanları ,kendilerine rağmen sevebilirdim.Benim sevgimden ancak insanlıklarından vazgeçerek kurtulabilirler.Ve işte sonunda,istedikleri gibi,benim için yabancı ,meçhul,hiç olup çıktılar.Peki ya onlardan ve her şeyden kopartılmış olan ben ,ben kendim neyim?İşte araştırmam gereken şey! Bu araştırmaya girişmeden önce ,ne yazık ki kendi durumuma bir göz atmam gerekiyor,çünkü onlardan bana uzanan yolda geçmekten kaçınamayacağım bir düşünce bu.
On beş yılı aşkın bir süredir bu tuhaf durumdayım,hala bir hayal gibi geliyor bana .Sürekli olarak,hazımsızlık çektiğimi,kötü bir uykuda olduğumu,uyanınca kendimi rahatlamış ve dostlarımın arasında bulacağımı hayal ediyorum.Evet,hiç kuşku yok,ayırtmaya varmaksızın uyanıklıktan uykuya,daha doğrusu yaşamdan ölüme atlamış olmalıyım.Doğalın dışına nasıl çıktığımı bilmeden,hiç mi hiç kavrayamadığım anlaşılmaz bir kargaşanın içine düşmüş buldum kendimi.Şu andaki durumumu ne kadar çok düşünürsem,nerede olduğumu o kadar az anlıyorum.
............İşte,bana zulmedenlerin zulmetme araçlarını ölçüsüzce tüketerek bana ettikleri iyilik.Üzerimde hiçbir nufüzları kalmadı,artık onlarla alay edebilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder